bruisende stad

Vijf uur in de ochtend hier, laptop op schoot. Jetlag uiteraard. Gisteravond aangekomen en nog even gegeten met een collega in New Orleans. Wat een bruisende stad. Het ziet er rommelig uit, maar het valt me nog erg mee als je bedenkt dat 5 jaar geleden bijna de hele stad meer dan een week onder water heeft gestaan.

Als je aan komt vliegen kan je goed de grote vlaktes moerasgebieden zien, tussen zee, stad en landbouw. Ooit groeide het gebied jaarlijks nog tientallen meters door al het zand en slib dat de rivier met zich mee bracht. Die brengt van oorsprong ongelooflijke hoeveelheden met zich mee. Na de overstroming van Katrina is er in sommige overstroomde gebieden bijvoorbeeld 10 centimeter slib blijven liggen. Na 10 van zulke overstromingen zou je alweer een meter gestegen zijn, dat gaat een stuk sneller dan welke zeespiegelstijging dan ook. Maar goed, de meeste gebieden overstromen niet meer door rivierwater en het meeste slib verdwijnt via het uitgediepte kanaal recht de zee in. Het aantal hectares moerasgebied slinkt daardoor zelfs.

Onze taxi chauffeur had door Katrina zijn huis verloren en had twee jaar ergens in Texas gewoond. Vrolijk vertelde hij dat hij weer een nieuw huis had gebouwd en hij ongelooflijk blij was weer terug te zijn in zijn stad. ‘I love this place man!’ Daar kan ik me iets bij voorstellen, het voelt goed hier. Mooie omgeving, ruime stad en in het centrum leek het wel carnaval gisteravond. Er was een soort Jazz festival gaande, vol met zingende en drinkende mensen uit alle hoeken van de wereld. En als er nu weer een orkaan komt, vroegen we? ‘No problem, we’ll just have to move out in time’. Respect.